Wieś Boratyn przechodziła zmienne koleje losu. Pierwsze zabudowania powstały prawdopodobnie w tym miejscu na przełomie XV i XVI wieku, kiedy znajdowała się tutaj siedziba rodowa kniaziów Boratyńskich.Ważne informacje znajdujemy w herbarzu Kaspra Niesieckiego „Boratyński herbu Korczak Dom starodawny od Demetriusza z Bożego Daru podskarbiego niegdyś koronnego, swój dukt zaczął. Z listów dawnych wyczytał Paprocki Dymitra de Boratyn, kanclerza ziemi ruskiej w roku 1374 „. Miał on siedmiu synów, którzy rozdzielili się na wiele linii i dóbr, które im przypadły w podziale przybrali nowe nazwiska rodowe /.../ szósty Dymitr wraz z najmłodszym bratem Wasylem Boratyn wzięli. W czasach rządów kniaziów w Boratynie stał z pewnością spory gród, który musiał posiadać charakter obronny. Pojawiały się niesprawdzone informacje, jakoby Boratyn miał być miastem, jednak brak wzmianek w źródłach na temat jego miejskiego statusu. Gród mógł pełnić z racji korzystnego położenia ważne funkcje obronne i reprezentacyjne stosowne do pozycji , jaką zajmowali Boratyńscy na dworze dwóch ostatnich Jagiellonów. Z czasem gród zatracił swoje znaczenie, podobnie jak ród Boratyńskich. Po Boratyńskich dobra przeszły w ręce Krasickich (właściciele majątków ziemi lubelskiej kijowskiej i wołynia a między innymi Krasiczyna, Dubiecka oraz Boratyna) . W drugiej połowie XVII w. pojawiają się wzmianki o dworze który przybrał charakter rezydencjonalny.Istnieć tam miały także stawy rybne, młyn, grobla, karczma i zabudowania gospodarcze, które znajdowały się na wschód od dworu, położone były w sąsiedztwie rzeki Łęg. Z tego okresu zachowały się pojedyncze opisy obiektu i jego otoczenia. Jeden z nich pochodzący z okresu 1724 r. wymienia dwór jako budynek kryty gontem parterowy z wysokim użytkowym poddaszem. Wejście do dworu prowadziło przez ganek do sieni, po obydwu stronachktórej znajdowały się dwie izby stołowe oraz sześć pokoi. Dwór posiadał także dwie spiżarnie i nie był podpiwniczony. Obok założono ogród włoski z murowaną piwnicą. Przy dworze znajdowała się też kuchnia z piekarnią i spiżarnią. Zabudowom folwarcznym towarzyszyły obiekty gospodarcze; stajnie drewniane spichlerze oraz obory z chrustu. Podwórze posiadało dwa wejścia z furtkami prowadzącymi w kierunku stawu i do dworu. Drugi opis nieco późniejszy ukazuje na zły stan obiektów folwarcznych. Najprawdopodobniej nikt tutaj z dziedziców nie mieszkał. Opis wnętrza dworu, wyraźnie wskazuje , iż był to całkiem inny budynek o zupełnie odmiennym układzie przestrzennym niż obecny. Do końca XVIII wieku wieś należała do Krasickich. W 1782 przeszła na własność Stadnickich, co było związane z zawarciem małżeństwa przez Katarzynę Krasicką i Józefa Stadnickiego. Józef Stadnicki był posłem na sejm , brał także udział w elekcji Stanisława Poniatowskiego, na którego oddał swój głos . Był kawalerem Orderu Orła Białego i św. Stanisława. Posiadał dobra w obwodzie przemyskim, brzezińskim i na niemirowszczyźnie (dzisiaj Niemiróv na Ukrainie)Wtedy zaczynają się dla dworu korzystne zmiany. Za rozbudowę a prawdopodobnie za wybudowanie obecnie stojącego dworu należy uznać hrabiego Jana Stadnickiego, syna Józefa i Katarzyny z Krasickich Stadnickiej. Antoni Schnejder założenie ogrodu przypisuje matce Jana – Katarzynie.

      Katarzyna uchodziła za wielką piękność i wspaniałą artystkę ale jej życie małżeńskie było pełne wyrzeczeń. W czasie siedemnastu lat małżeństwa urodziła ośmioro dzieci. Jan hrabia Stadnicki urodził się w 1785 roku jako drugi syn Józefa i Katarzyny Stadnickich, najstarsza Teofilia (1783-1860),Teresa, Róża i Anna oraz braci Ignacego(1784-1813)- zginął w kompanii rosyjskiej, kawaler Orderu Orła Białego,Aleksandra (1786-1853) kawaler Orderu Virtuti Militari i Legii Honorowej i Antoniego. Po śmierci Katarzyny Krasickiej opiekunką domu oraz małoletniego rodzeństwa zostaje najstarsza siostra Teofilia uchodziła za znawczynię polskiej literatury i poezji. Teofila była tez przyjaciółką Izabeli z Flemingów księżnej Wirtemberskiej Czartoryskiej z Puław, z którą łączyła ją „nić przyjaźni i sympatii”. Wracając do planów dworu, jest prawdopodobne, że były pomysłem Jana i Aleksandra powołując się na F. K. Preka wymienia tu Antoniego, który sam miał kreślić plany budowli, stawów i ogrodów w Kosienicach. Antoni młodo umiera , gdyż nie spotykamy go jako dziedzica żadnej posiadłości. Wydaje się, że pierwsze prace budowlane wyznacza się na lata 1820-1830 albo kontynuację zapoczątkowanych przez Katarzynę i Józefa działań przesunąć można na okres nieco wcześniejszy być może po roku 1813.W tym okresie powstaje nowy budynek dworu z oranżerią otoczony ogrodem w stylu angielskim. Naprzeciw obiektu wzniesiona została kaplica dworska, blisko której znajdował się folwark z drewnianą zabudową gospodarczą i domami, w których mieszkała służba . Zarządca najprawdopodobniej mieszkał w budynku zlokalizowanym za parkiem.Niezwykle istotnym elementem kompleksu dworskiego jest tutejsza kaplica w stylu klasycystycznym, czyli zdecydowanie odmiennym i wcześniejszym od architektury dworu ( styl neogotycki). Jej kształt przypomina budowle stawiane w założeniach pałacowo-parkowych Polski mniej więcej od lat 70. XVII wieku. Naśladowały one swoim stylem budowle antyczne. Istnieją starsze kaplice bardzo zbliżone swoją bryłą do kaplicy w Boratynie; Kaplica w Puławach w ogrodach Izabeli Czartoryskiej zaprojektowana przez Piotra Aignera, oraz świątynia Diany w Nieborowie zaprojektowana przez Szymona Bogumiła Zuga.